“9 op de 10 mensen raakt verdwaald in zijn eigen binnenwereld.”
Die zin raakt voor mij de kern van ons vakgebied.
Want hoe goed onze intenties ook zijn, het pad van bewustwording is niet altijd helder. Het is een landschap met licht en schaduw, waar we als begeleiders voortdurend balanceren tussen leiden en loslaten, tussen dienstbaarheid en autonomie.
Hoe ver ga je als leraar of begeleider?
Het is een vraag die steeds terugkeert, bij mijzelf en bij veel collega’s:
- Hoe ver ga je in je teachings, in je informatievoorziening, in je guidance en je dienstbaarheid aan het grotere geheel?
- Wanneer wordt coachen eigenlijk redden?
- Waar leg je verantwoordelijkheid bij jezelf die eigenlijk bij de ander hoort?
- En tot waar mag of kun je je aan iemands (spirituele) pad bijdragen?
De scheidslijnen zijn flinterdun. En iedereen lijkt er zijn eigen waarheid over te hebben.
Geen vaste grenzen, maar voelen in het moment
Ik geloof niet dat het helpt om die grenzen star vast te leggen. Natuurlijk bieden kaders en leidraden houvast, maar in wezen is elke ontmoeting uniek.
Elke situatie vraagt om opnieuw te voelen wat er in dat moment nodig is en om de moed te hebben fouten te maken.
Pas achteraf kun je bepalen of iets ‘goed’ of ‘fout’ was. En zelfs dan blijft dat een kwestie van perspectief.
De angst om te schaden
In deze tijd, waarin angst steeds vaker de boventoon voert, merk ik hoe makkelijk we in de kramp schieten.
We zeggen minder, doen minder, bewegen voorzichtiger uit angst voor wat er zou kunnen gebeuren.
Toch is angst op zichzelf niet verkeerd.
Angst toont vaak dat onze intentie liefdevol is.
Dat we de ander willen beschermen tegen pijn, schade of verwarring.
Maar zodra angst de leiding krijgt, raken we uit verbinding met onze ware essentie. En dan wordt ‘voorkomen is beter dan genezen’ soms een belemmering.
De valkuil van projectie
In mijn werk als begeleider/spritueel leraar help ik mensen hun binnenwereld leren lezen en begrijpen.
Maar een groot deel van mijn werk bestaat ook uit herstel. Het begeleiden van mensen die beschadigd zijn geraakt door verkeerde spirituele interpretaties of door goedbedoelde, maar onhandige begeleiding.
Te vaak zie ik dat dit ontstaat door projectie van de eigen waarheid op de ander.
De begeleider die denkt te weten wat waar is, of die zijn eigen inzichten als universeel presenteert.
Het resultaat is verwarring, vervreemding, en soms een diep wantrouwen in alles wat met persoonlijke ontwikkeling te maken heeft.
Dat doet pijn, niet alleen bij degene die het overkomt, maar ook voor ons als veld.
Want met elk stuk wantrouwen dat ontstaat, verliest bewustzijnswerk een stukje van zijn glans.
Vertrouwen bouw je op, niet af
Bij de opbouw van de School voor Eigen Wijsheid merkte ik hoe belangrijk dat vertrouwen is.
Hoewel ik al jaren zelfstandig werk als coach, begon ik met dit nieuwe initiatief weer helemaal opnieuw.
Niet om mezelf te bewijzen, maar omdat elke relatie opnieuw opgebouwd moet worden.
De klant moet je leren kennen, voelen wie je bent en ervaren of jij betrouwbaar bent in wat je brengt.
- Dat kost tijd
- Ruimte
- En geduld
Na bijna anderhalf jaar voel ik dat we die basis nu echt hebben gelegd. We bouwen iets wat niet draait om snelle beloftes of spirituele shortcuts, maar om echtheid. Om groei die van binnenuit ontstaat en niet door iets dat van buitenaf opgelegd wordt.
De ware kracht van begeleiding
Begeleiden is voor mij niet het redden van de ander.
Het is aanwezig zijn bij iemands proces, soms met woorden, soms juist in stilte.
Het is het vertrouwen dat ieder mens een innerlijke wijsheid bezit die weet waarheen het pad leidt.
En dat wij als begeleiders slechts tijdelijk meelopen, niet om richting te geven, maar om ruimte te houden voor wat wil ontstaan.
Dat vraagt moed.
Vertrouwen.
En de bereidheid om te blijven leren ook van onze eigen fouten.
Tot slot
In een wereld waarin angst en controle steeds meer terrein winnen, blijft het een uitdaging om trouw te blijven aan de openheid van het leven zelf.
Maar dat is precies waar de School voor Eigen Wijsheid voor staat:
Niet het vinden van de juiste antwoorden, maar het leren luisteren naar de wijsheid die al in je leeft.
